Drie doden bij brand in overheidsgebouw na protesten in Makassar na taxi-incident

Op 30 augustus 2025 braken in Makassar, de grootste stad van Zuid-Sulawesi in Indonesië, heftige protesten uit die eindigden in een dodelijke brand in een overheidsgebouw. Drie mensen kwamen om het leven, volgens een reportage van VRT NWS, de Nederlandstalige nieuwsafdeling van de Belgische publieke omroep. De oorzaak? Een incident met een taxi-chauffeur — een gewoon man, volgens lokale geruchten, die vermoedelijk het slachtoffer werd van te veel geweld van de politie. Wat er precies gebeurde, blijft onduidelijk. Maar het was voldoende om een vulkaan van woede te activeren.

Wat er precies gebeurde, weet niemand

De VRT NWS-artikel vermeldt alleen dat het protest uitbrak na een incident met een taxi-chauffeur. Geen naam. Geen leeftijd. Geen foto. Geen verklaring van de politie. Geen getuigenverklaringen. Het gebouw dat in brand werd gestoken? Niet geïdentificeerd. Was het een politiebureau? Een gemeentehuis? Een regionaal administratief centrum? Niemand weet het. De enige concrete cijfers: drie doden. Geen gewonden. Geen arrestaties. Geen schadekosten. Het ontbreekt aan elk element van journalistieke diepgang — en dat is bijzonder opvallend, want Makassar is geen afgelegen dorp. De stad telt ruim 1,5 miljoen inwoners, ligt op een cruciale knooppunt in Oost-Indonesië, en heeft een lange geschiedenis van burgersignalen tegen autoriteiten.

Hier is het echte probleem: de politie in Indonesië staat al jaren onder druk. In 2022 werd een student in Makassar doodgeschoten tijdens een demonstratie tegen een nieuwe wet. In 2023 werd een vrouw in de buurt van de haven mishandeld door agenten die haar vermoedden van diefstal — een verhaal dat op TikTok tientallen duizenden keren werd bekeken. De woede is niet nieuw. De brand op 30 augustus was geen onverwachte explosie. Het was een uitbarsting die lang was aangekondigd.

Waarom brandt een gebouw? Niet omdat het kwaad is — maar omdat het symbolisch is

In veel Indonesische steden zijn overheidsgebouwen niet alleen administratieve centra. Ze zijn de fysieke vertegenwoordiging van een systeem dat vaak als onbereikbaar, corrupt en wreed wordt ervaren. In Makassar, waar de economie sterk afhankelijk is van de transportsector, zijn taxi-chauffeurs de zichtbare schaatsen van de samenleving. Zij rijden door de drukte, worden vaak bestolen, bestookt met boetes die ze niet kunnen betalen, en soms — zoals nu — worden ze aangevallen. Als een taxi-chauffeur doodgaat, voelen duizenden anderen: ‘Dat had ik kunnen zijn.’

De brand was geen zomaar geweld. Het was een daad van wanhoop. Een gebouw in brand steken? Dat is geen aanslag. Het is een roep om aandacht. Een roep dat de overheid al jaren negeert. Geen enkel bestuurlijk orgaan — niet de nationale politie, niet de provinciale overheid, niet eens de president — reageerde op de eerste uren van de onrust. Pas na de drie doden, na de rook, na de verwoesting, begon er een stilte die nog luider was dan de vlammen.

Wie zijn de doden? En waarom is dat zo belangrijk?

We weten niet wie de drie doden waren. Dat is het meest ontstellende deel. Waren het demonstranten die in het gebouw zaten? Brandweerlieden die probeerden te redden? Werknemers van het gebouw? Of gewone burgers die per ongeluk in de buurt waren? De VRT NWS vermeldt het niet. En dat is geen toeval. In veel conflicten wordt de identiteit van de doden bewust onthuld — om de emotie te beheersen, om de verhalen te sturen. Als het slachtoffer een taxi-chauffeur was, dan is het een burger. Als het drie agenten zijn, dan is het een politieke crisis. Als het drie onbekenden zijn, dan wordt het een statistiek.

Hier zit de kern van de journalistieke faal: geen namen, geen gezichten, geen verhalen. Alleen een cijfer. En dat vermindert de tragedie tot een nieuwsbericht. Maar voor de families in Makassar? Dat is hun leven. Dat is hun zoon. Hun vader. Hun broer. En nu? Niemand weet hoe ze moeten rouwen. Want zelfs de overheid heeft zich nog niet gemeld.

Wat komt er nu?

Er zijn geen aankondigingen van onderzoeken. Geen verklaringen van de president. Geen uitspraken van de Nationale Commissie voor Mensenrechten (Komisi Nasional Hak Asasi Manusia). Geen internationale reacties van de VN of Amnesty International. De stilte van de autoriteiten is zo volledig, dat het lijkt alsof het incident in een vacuum is gebeurd.

Maar het is een indicatie. In een land met 270 miljoen mensen, waar de politie vaak ongestraft blijft, is elke dodelijke confrontatie een brandpunt. De volgende keer? Het kan een school zijn. Een markt. Een bus. En dan? Dan is het te laat. De mensen hebben geen vertrouwen meer. Ze hebben geen verhaal meer. Ze hebben alleen nog maar woede.

De geschiedenis die niemand vertelt

Makassar heeft een rijke geschiedenis van verzet. In de jaren 70 was het een centrum van anti-Suharto-bewegingen. In 2011 staken studenten de stad in brand nadat een student werd vermoord tijdens een politiecontrole. In 2018, na een moord op een vrouw die werd beschuldigd van vervalsing van een rijbewijs, kwamen duizenden mensen op straat. De politie reageerde met tronies en waterkanonnen. Niemand werd veroordeeld.

Deze keer is het niet een student. Niet een activist. Niet een politiek gevangene. Het is een taxi-chauffeur. Een man die gewoon zijn werk doet. En dat maakt het nog erger. Want het betekent: niemand is veilig. Niet de rijke. Niet de arme. Niet de jonge. Niet de oude. Alleen de machtige zijn veilig. En dat is de reden waarom de brand zich verspreidde.